بسم الله الرحمن الرحیم
گفت:
امام علی سلام الله علیه میفرمایند : «اَفْضَلُ الْعِبادَةِ غَلَبَةُ الْعادَةِ»
دو مضمون دارد؛
- اول اینکه عبادت باید بتواند انسان را از عادت های نکوهیده‌اش بازدارد،
عبادت قرار است انسان را در آسمان ملکوت به پرواز درآورد،
تا جاییکه یکپارچه نور شود ...
اما عادت ها، انسان را زمینی می‌کنند.
انسان نمیتواند بین عبادت و عادت جمع کند،
لذا اگر میبینی عبادت می‌کنی اما قادر به ترک عادت های ناپسندت نیستی،
باید به عبادتت شک کنی ...
- معنای دومی که می‌تواند برداشت شود این است که
برترین عبادت، عبادتی‌ست که عادت نباشد،
گاهی می‌بینیم نماز خواندن و سایر عبادات، برایمان شده است عادت،
این درست نیست،
باید هر بار، شوق تو برای انجام عبادت، بیشتر از قبل شده باشد ...
+ حالا دقیقا عین این عبارات را نگفتند، من هر چقدرش را یادم بود، نقل به مضمون نوشتم!
++ فاصله‌ی کوتاهی‌ست از عـ ب‌ادت تا عادت ؛
حواسمان به عبادت هایمان باشد، نشویم مصداق آیه ی
«زیّنا لهم اعمالهم فهم یَعمهون، اولئک الّذین لهم سوءُ العذاب و هُم فى الاخرة هُم الاخسرون» (4و5نمل)
خیال کنیم عبادت کرده‌ایم، بعد میبینم جز خسران، سودی نداشته است ...
+++ یادش بخیر :))
مرور نوشته‌های قدیم هم خالی از لطف نیست ...
