الهی؛ راز دل با تو چه گویم که تو خود راز دلی ...

بسم الله الرّحمن الرّحیم

وه که این روزهای آفتابی ِ گرم

در کنــار پـــدر و مــــادر

عجب آرامـــشـــی دارد ...

این‌که کنارشان بنشینی،

با آن‌ها بخندی

برایشان چای زنجفیل بریزی

و حرف‌هایی بزنی که آن‌ها دوست دارند بشنوند ...

نگاهشان کنــــــــــــی

تا در عمق چین‌های پیشانی‌شان،

تلخــی‌های روزگــارشان را بچــشــی

و مابین چروک‌های دست‌های پرمهرشان،

ایستادگی‌شان را در برابر ناملایمت‌های زندگی ببینی ...

و ببینی که می‌شود با همه‌ی سختی‌ها،

همچنـــــــــــان لب‌خنــــــــــــــد زد ...

لب‌خندی که آرامش را در وجودت می‌رویاند ...

بعـــد بفهمی این لب‌خند و آرامش‌شان

ریشه در ایمان و توکل‌شان به "او" دارد ...

و شکر بگویی

که چنــین نعمتی را به این بنده‌ی نالایق عطا کرده‌است ...

+ گاهی بنشین و چهره‌ی مهربان‌شان را نگاه کن،

و با چشم‌هایت بگو که چقـــــــدر دوست‌شان داری ...

گاهی کاری کن

تا از ته دل به قهقهه بیافتند ...

و مطمئن باش در این میان

خدا هم دارد لب‌خند می‌زند ...

++ خدای نقطه،

این روزهای گرم ِ آرام را هرگز از نقطه دریغ نکن،

آفتاب حضورشان را همیشه در زندگی‌ام تابان نگه دار ...

آمـــــین ...