الهی؛ راز دل با تو چه گویم که تو خود راز دلی ...

بسم الله الرّحمن الرّحیم

مثلا یکی از همین سحرهایی که نشسته‌ام روبروی تو

نه کنار تو.. نه شاید هم در تو .. نمی‌دونم هرچی،

و خیره شده‌ام به آسمان سیاه و ستاره‌ها و ماه

و با تو دلانه‌هایم را می‌گویم و تو می‌شنوی‌ام و نوازشم میکنی؛

یکدفعه مثل این کارتون‌های خیالی دوران کودکی‌ام

یک سفینه بیاید صاف بالای سرم بایستد؛

- سفینه‌ای که از جانب تو باشد و تو مامورش کرده باشی که بیاید و مرا بدزدد! -

بعد یک باریکه نور نقره‌ای شاید هم طلایی از سفینه تا من ایجاد شود

و من با همان سر و وضع آشفته‌ام، با بهت توی چشم‌هایم و با مفاتیح خیس بین دستانم

کشیده شوم بالا ...

بعد هم سفینه‌ات با سرعتی مافوق نور حرکت کند

به ناکجا

و من کنده شوم، از جسم

و بشوم نور

و بشوم تو

بی هیچ حجابی

آه ... خدای من ...

مثلا، مرا ببری تا خودت و دیگر هیچوقت به این کره‌ی خاکی‌ات برنگردانی‌ام.