192

بسم الله الرّحمن الرّحیم

چقدر دلم برای نوشتن از تو و برای تو تنگ شده بود...

خدای من!

امروز که آمدم اینجا، متوجه چیزی شدم... اینکه مرا برده‌ای!

درست همان روزها بود که دستم را گرفتی و قدم قدم راهم بردی و نشاندی‌ام در مجلسی که بهتر و بیشتر و عمیق‌تر بشناسمت..

گفتی من عرف نفسه فقد عرف ربه.

ما انا یا رب و ما خطری؟

چقدر لطف‌هات بی‌شمارند پروردگارم...

آخر من کجا و همنشینی با این آدم‌های نازنینت کجا؟

اوهوم... درست که انا انا، اما خب، انت انت... با کریمان کارها دشوار نیست.

چقدر کلمه توی ذهنم هست که با تو بگویم،

از ابوحمزه‌ی امام سجاد و شعبانیه‌ی امام‌ علی علیهم‌السلام عاریه گرفته‌ام...

یا نه، اول‌ها عاریه بود، اما الان از نقطه‌ای عمیق و ریشه‌دار در دلم برمی‌آید...

انگار کاشته شده است،

جوانه زده است،

و ریشه کرده است،

انگار شده است بخشی از وجودم...

اما خب ... راز دل با تو چه گویم که تو خود راز دلی.

عزیزترینم! می‌دانم که می‌دانی که دوستت دارم.

+  "عزیزم" خطاب کردنت را از سردار عاریه گرفته‌ام... یا نه، عاریه بود...

191

بسم الله الرّحمن الرّحیم

خدای من!

تو مرا میشناسی، بهتر از خودم، بهتر از هر کسی

حالم اینجا بد است.

مرا ببر، به آنجا که جز خیالت

فکری دگر نباشد.

خسته ام. خسته. دیگر نای ایستادن هم ندارم.. پایی نمانده که بیایم... خودت ببرم. 

ببر...

+ "آنجا ببر مرا که شرابم نمی‌برد"

190

بسم الله الرّحمن الرّحیم

هر دم امتحان میشویم.

و من، زخمی ِ یک امتحان، خودم را میانه‌ی امتحانی دیگر می‌یابم...

اینجا که الان ایستاده ام.. یا نه افتاده ام،

انگار که دیگر آخر خط است و راه نجاتی نیست!

فقط نمیدانم که کدام سلول هنوز زنده است و آنقدر جسارت دارد که مقابل این حجم ناامیدی فریاد میزند:

انت اکرم من ان تضیع من ربیته...

+ تا این ندا نمرده ...

189

بسم الله الرّحمن الرّحیم

.

.

.

.

.

.

.

.

.

+ غم دل با تو چه گویم که تو آگاه تری ...

188

بسم الله الرّحمن الرّحیم

چند روز پیش نمی دانم بحث چه بود که گفت ماه رمضون همین دو ماه پیش بود دیگه! 

و من حس میکردم انگار سال ها از آخرین ماه رمضان گذشته.. 

یعنی روحم آنقدر سنگین بود که انگار نه انگار تنها دو ماه پیش از حوض زلال ماه رمضان بیرون آمده...

+ بروم فاتحه بخوانم برایش. 

بسم الله الرّحمن الرّحیم. الحمدلله رب العالمین. الرحمن الرحیم. ...

187

بسم الله الرّحمن الرّحیم

دو شب میشود که در خواب، روحم را حسابی آشفته و غمگین از حال و روزش میبینم.

سه هفته ای از ماه رمضان میگذرد و حسابی از شیطان کتک خورده ... آن هم بعد از یک ماه مهمونی مفصل و نورانی.

درمانده است؛ که چه میخواست و چه شد... چقدر ناجوانمردانه با مولایش تا کرده است... 

حتی یک شب بیدار نشده، خلوت نکرده، اصلا نماز درست و حسابی نخوانده ... خودت که عالمی به حال و روزش ...

یک شب خواب دیدم در اتاقی را باز کردم، وارد نشدم و از همان دم در داشتم آقایی را از پشت سر می‌دیدم که مشغول نماز است. 

می‌دانستم که این آقا، حضرت مهدی علیه السلام است.

نشسته بود. انگار نمازش تمام شده بود.

من به پهنای صورت اشک میریختم و سرافکنده بودم... حس میکردم آقا از من دلخور هستند.

آن مرد توی خواب میدانست من دم در ایستاده ام، همانطور که پشت به من نشسته بود، چیزهایی هم گفت که البته یادم نمانده. اما رویش را برنگرداند...

من فقط گریه میکردم و بعد انگار جوابم را گرفته باشم، یا کاری برای انجام دادن بهم گفته باشند، در اتاق را بستم و دیگر چیزی یادم نیست.

روز بعدش هم خواب دیدم رفته ام حرم امام رضا علیه السلام، از یک در مخصوصی رفتم؛ این در انگار معروف بود به اینکه

همیشه یک گروه خاص دم این در می ایستادند و عرض ادب میکردند، ساعت ها می ایستادند... (بعد از خواب هرچه فکر کردم که کی بودند، یادم نمیومد)

با خودم گفتم من هم میروم قاطی شان، یک گوشه می ایستم، امام رئوف جدایم نمیکند، من را هم قاطی آنها میپذیرد..

رفتم بایستم، نمیتوانستم، گریه امانم نمیداد، آنها دست به سینه بودند یا دست هایشان را مودب پایین انداخته بودند،

اما من نمیتونستم.. دستم را به دیوار حرم گرفتم که نیفتم.. فقط گریه میکردم و با آنها هم نوا شده بودم...

شعرهایی شبیه به 

"بر در و دیوار حریمت، جایی ننوشته است گنهکار نیاید" 

و 

"آمده ام ای شاه پناهم بده..."

میخواندیم.

+ من درستش میکنم... قول میدهم تمام سعیم را بکنم که جبران کنم... فقط تو تنهایم نگذار و کمکم کن.

186

بسم الله الرّحمن الرّحیم

خدای من!

اول اینکه چقدر خوب شد که اینجا دوباره تبدیل به یک خلوتگاه دونفره شد... :)

امروز مقاله را برای ژورنال فرستادم، خدایا! از آنجا که همیشه و همواره در همه مراحل زندگی ام حامی و پشتیبانم بوده ای، یقین دارم اینبار هم خودت وکیلم میشوی...

خدایا... این نتایج و کارهای علمی کم و اندک را به ثمر برسان و زیاد کن و مبارک... الهی آمین.

خدای خوبم! کافیست که تو مولی و یاورم باشی... 

+ الهی به امید تو.. فقط تو ...

185

بسم الله الرّحمن الرّحیم

خدای من!

این روزها بیش از پیش ضرورت خلوت و مناجات و پناه گرفتن در  آغوشت را میفهمم؛ اصلا این سحرهای ماه مبارک که دارد کم کم بساطش جمع میشود، برایم حس و حال و رزقی داشت که وصف ناشدنی ست... هرچند، میدانم خدایا! که تنها شاید به قدر نقطه ای از رزقی که میشد از این لحظه ها برداشت، بهره برده ام. چقدر میخواهم که این خلوت ادامه دار شود.. رمضان که میرود و جز اینکه با اشک و افسوس بدرقه اش کنم چاره ای ندارم؛ اما خدا کند عادت خلوت هایش را برایم بگذارد.

راستش را بخواهی، این روزها بیش از پیش به جبران کردن تو امید بسته ام و احتیاج دارم... این روزها بیش از پیش کم بودنم را و فقیر بودنم را میبینم و حس میکنم.

خدای من! من خیلی کمم.. خیلی هیچم.. ضعیفم و جز تو پناهی دارم مگر؟ الی من یذهب العبد الّا الی مولاه؟ خودت داری جایگاه برخاستن این کلمات را میبینی و میدانی ام.

من خیلی ستم کرده ام.. به خودم .. به همه.. که میتوانستم خیلی بزرگتر باشم و مبارک تر باشم، اما نبوده ام.. کم گذاشته ام..

حالا بگو اگر تو جبران نکنی، این حجم تباهی را چه کسی میتواند اصلاح کند؟

من یاد گرفته ام. خودت یادم داده ای یعنی.. که با همه ی دواهی العظمی و گستاخی ها و عصیت جبار السماهایم، باز بیایم مقابلت بایستم و سر به زیر و عذرخواه، فاقبل عذری بگویم و بعد متوسل شوم به انا انا و انت انت ... و آنقدر حال ناخوشم را نشانت دهم که رحمم کنی و عذرم را بپذیری؛ آنهم نه اینکه من استحقاق چنین لطفی پیدا کرده باشم.. نه! هرگز! من حتی استحقاق ندارم که بشنوی ام. می‌پذیری چون خوب میدانم چــــــــــــــــقدر پیامبرت را دوست داری...

این رجاست و خوفش همه ی آنجاهایی ست که می‌گویم نکند از چشمت افتاده باشم... نکند ...

من یاد گرفته ام، ته امیدم فقط عفوت نباشد.. که صفح باشد و بعد تبدیل و جبران هایت را بگیرم... که جز اینگونه تمنا داشتن در شان هیچ کدام از اسم هایت نیست...

+ خدای من!

قسم به صفر و یک ها و آنچه اینجا ثبت شد... که دستم را بگیر و از این مرداب خسارت بیرونم بکش.. تا دفن نشده ام... بعد آنقدر رشدم بده تا طوبا شوم.

++ خدای من!

همه‌ی اینها به کنار! "دوستت دارم."

و اگر بتوانم تنها یک قول بدهم، این است که ... حتی اگر جور دیگر بخواهی، اگر یک روز رسوایم کنی و امرت بی الی النار، اگر دورم کنی و اجازه دیدار آنها که سخت دلتنگشان هستم را ندهی؛ "لا خرج حبک من قلبی"... انا لا انسی ... لا انسی... لا انسی

184

بسم الله الرّحمن الرّحیم

این را می‌نویسم تا برای همیشه یادم بماند 

طعم شیرین ِ توکل کردن به تو را... 

.

ساعت‌ها فکر کرده بودم

تحلیل کرده بودم

مشورت... 

در نهایت به یک درست رسیدم

وقتش بود که به دانسته‌هایم عمل کنم

وقت امتحان رسیده بود... 

. 

ترس بود و دلهره، 

از اینکه شاید زبانم را نفهمند

یا بفهمند اما قلب نازنینشان ناراضی باشد

از اینکه مجبور شوم به تلاوت تکرار یک اشتباه.. 

. 

گفتم

بسم الله الرحمن الرحیم 

رب اشرح لی صدری

و یسر لی امری

واحلل عقدة من لسانی

یفقهوا قولی

و همه چیز را سپردم به تو.. 

. 

رفتیم نشستیم مقابلشان و هرچه در دلمان میگذشت را روایت کردیم

ساده و صادقانه. 

. 

حرف‌ها را تو بر زبانم می‌راندی پروردگارم

وگرنه من که لالترین ِ بنده‌هات بوده‌ام! 

و بعد از دهانم خارج نشده، بر دلشان می‌نشاندی

که این چنین موج رضایت را می‌شد در چشم‌هایشان دید.. 

هرگز گمان نمی‌بردم به همین سادگی باشد!

. 

و قصه‌ی توکل به تو، 

همینجا تمام نمی‌شود که! 

نه فقط رضایت بدهند

که برایمان دعای خیر هم بکنند و در قلبشان عزیزتر شویم... 

. 

به یقین، کافیست که تو وکیل‌مان باشی

و من یتوکل علی الله فهو حسبه

. 

و من، که من هستم

همان رازها که در دل شب برایم بازگفتی را

نشانه می‌گیرم

که از تصمیم‌م رضایت داشته‌ای... 

. 

امشب

نه به قدر منی، که من هستم

بلکه به قدر تویی، که تو هستی بود... 

یادم بماند امشب را. 

. 

+ پیداتر از این شدن چگونه؟ 

183

بسم الله الرّحمن الرّحیم

پر از درد بودم

پر از آه

پر از بغض

سرم سنگینی می‌کرد روی شونه‌هام؛

حس کاغذ چرکنویسی را داشتم که در مشت‌های محکمی مچاله شده؛

خوابیدم ...

برای نماز که بیدار شدم، 

هیچ اثری نبود از آن همه فشار... 

آرام بودم و سبک.

انگار تمام مدتی که خواب بودم

دست های لطیفی روحم را در آغوش کشیده بود

و دانه دانه زخم‌هایش را التیام داده بود...

در گوشش خوانده بود که

"نگران چه هستی؟؟

من همیشه کنارت، و نگه‌بانت هستم..."

و آن ‌وقت که خوب آرام‌ش کرده بود،

دوباره گذاشته بودش در کالبد دنیایش.

خدایا شکرت برای نعمت شب ... و برای اینکه همیشه بیدار و پرستارم هستی ...

+ لا تاخذه سنة و لا نوم

++ و جعل اللیل سکـنــا

182

بسم الله الرّحمن الرّحیم

هوم ..

کسی هست در این جاده

که دوستم دارد

و سخت برای من، برای خود ِ من

دلتنگ است ...

و من برای او

دلتنگ تر ...

باید که برگردم.

181

بسم الله الرّحمن الرّحیم

گفتی: «و عباد الرحمن ... الذین یبیتون لربهم سجدا و قیاما»

بعد نشاندی ام تا ادامه اش را بخوانم، گفتی: «و آنان که هرگاه به آیات پروردگارشان تذکر داده شوند، کر و کور در آن ننگرند»

و در ذهنم این سوال نشاندی که: «کر و کور مصداق چه رفتارهایی هست؟؟»

بعدتر که قرآن قبل از اذان ظهر از رادیو پخش میشد، باز گفتی:

«میگوید: ای پروردگار من! چرا مرا نابینا محشور کردی در حالیکه من بینا بودم؟ ...

میفرماید: آنگونه که آیات ما برای تو آمد، و تو آنها را فراموش کردی، امروز هم تو فراموش خواهی شد...»

و ادامه دادی:

«... و من ءانائ الیل فسبح ...»

و ارتباط همه ی اینها را آن زمان فهمیدم که همان شب، دوباره از رادیو صدایت در گوشم پیچید:

«...والذین یبیتون لربهم سجدا و قیاما»

+ نقطه چقدر ناقابل است برای این همه صبوری و شکیبایی ات به پای غفلت هایش ...

++ من به خوبی، این تربیت کردن و هدایت های آن به آنت را میفهمم ... شکـــــــــر پروردگارم ... شکـــــــــــــــــــر برای این همه کرم ...

+++ فلم ار مولی کریما ... اصبر علی عبد لئیم منک علیّ ... یا رب ...

180

بسم الله الرّحمن الرّحیم

قسم به پرستو
آنگاه که جفتش می میرد
و تنها به آشیانه باز می گردد
چه غروبِ غریبی

قسم به کرم شب تاب
آنگاه که از پیله بیرون می آید
و با نسیم هم آغوش می شود
چه پروازی

قسم به خورشید
آنگاه که تو بر آن می تابی
چه تلالویی
قسم به همه دانه ها
آنگاه که در خاک می میرند
و در نور متولد می شوند
چه رستاخیزی

قسم به ساقه ای که در باد می شکند
آنگاه که از ایشان جز خاکستری
برجای نمی ماند
قسم به تمامی آیینه ها
آنگاه که در برابر آب قرار می گیرند

قسم به لطافت

قسم
میدانم
که میدانی
دوستت دارم

مسیحا بزرگر

179

بسم الله الرّحمن الرّحیم

پروردگارم

می‌بینم که اطرافم

از هرسو

تا بی‌نهایت

پر است از حکمت‌ت، رحمت‌‌ت، هدایت‌ت ...

و من در این میان،

- چنان ذره‌ای که در اتمسفر فرا گرفته شده‌ست -

معلقم ..

مبهوت ِ طرح‌هایی که برایم ریخته‌ای...

این‌بار چه پیامی گنجانده‌ای؟

چه چیزی را باید بفهمم؟!

هوم،

تو شکننده‌ی عزم‌های راسخی ...

اما این را که قبلا بارها نشانم داده‌ای.

می‌دانم که جز این، پیام دیگری هم نهفته‌ست

خلوتی باید

که فکر کنم و رمزگشایی ...

به راستی

منظورت چیست؟ ...

178

بسم الله الرّحمن الرّحیم

داغ تو دارد این دلم،

جای دگر نمی‌شود ...

+ بدخواب شده‌ام

اشتها هم ندارم

خاطرات‌ ِ تو شده‌ست خواب و خوراکم

و امان از دلتنگی ... امان ...

++ نقطه را ببین که شبیه اشک شده ... آه

177

بسم الله الرّحمن الرّحیم

 

تبدیل، یک شکل ندارد، که آن شکل هم مستقیم باشد.

تنها یکی از اشکالِ تبدیل، شکل ِ بی واسطه است.

شکل های دیگر ِ تبدیل، آنقدر ساده نیست که درک آنها به سادگی مقدور شود.

عمیق تر از اینکه هستی شو، تا هر تبدیلی را به درستی درک کنی...

من، در دشوارترین لحظه های زندگی، و در اوج ِ خستگی و واماندگی،

کلامی از مولایم علی را به یاد می آورم،

لرزش از زانویم می رَوَد،

تردید از قلبم،

نا امیدی از روحم...

من، بارها و بارها، کلام علی را کاسه ی آب کرده ام،

تکیه گاه کرده ام،

عصا کرده ام،

نیرو کرده ام،

داروی مُسکِّن کرده ام و سرپناه...

+ «مردی در تبعید ابدی»، نادر ابراهیمی

176

بسم الله الرّحمن الرّحیم

یک سال شده

ولی

انگار همین دیروز بود که

آسمان آمده بود پایین

لابه‌لای انگشتانم ...

خیلی نزدیک!

+ با چه سرعتی می‌گذرد این عمر ...

175

بسم الله الرّحمن الرّحیم

نه نیازی هست به نگاه فلسفی پیچیده

و نه منطق و برهان و استدلال‌های آن‌چنانی

نه تفصیل و توضیح و شرح های چند جلدی می‌خواهد

و نه قلم ادبی و فصیح ...

به همین وضوح، به همین سنگینی:

یا رازق الطفل الصغیر

یا راحم الشیخ الکبیر

یا جابر العظم الکسیر ...

174

بسم الله الرّحمن الرّحیم

مثلا یکی از همین سحرهایی که نشسته‌ام روبروی تو

نه کنار تو.. نه شاید هم در تو .. نمی‌دونم هرچی،

و خیره شده‌ام به آسمان سیاه و ستاره‌ها و ماه

و با تو دلانه‌هایم را می‌گویم و تو می‌شنوی‌ام و نوازشم میکنی؛

یکدفعه مثل این کارتون‌های خیالی دوران کودکی‌ام

یک سفینه بیاید صاف بالای سرم بایستد؛

- سفینه‌ای که از جانب تو باشد و تو مامورش کرده باشی که بیاید و مرا بدزدد! -

بعد یک باریکه نور نقره‌ای شاید هم طلایی از سفینه تا من ایجاد شود

و من با همان سر و وضع آشفته‌ام، با بهت توی چشم‌هایم و با مفاتیح خیس بین دستانم

کشیده شوم بالا ...

بعد هم سفینه‌ات با سرعتی مافوق نور حرکت کند

به ناکجا

و من کنده شوم، از جسم

و بشوم نور

و بشوم تو

بی هیچ حجابی

آه ... خدای من ...

مثلا، مرا ببری تا خودت و دیگر هیچوقت به این کره‌ی خاکی‌ات برنگردانی‌ام.

173

بسم الله الرّحمن الرّحیم

 

أَزِفَتِ الآزِفَةُ ﴿٥٧﴾

آنچه باید نزدیک شود،

بســــیار نزدیک شده است ...

لَیْسَ لَهَا مِنْ دُونِ اللَّهِ کَاشِفَةٌ ﴿٥٨﴾

و هیچ‌کس

جز خدا

نمی‌تواند سختی‌های آن را برطرف سازد

أَفَمِنْ هَذَا الْحَدِیثِ تَعْجَبُونَ ﴿٥٩﴾

آیا از این سخن تعجب می‌کنید؟

وَتَضْحَکُونَ وَلا تَبْکُونَ ﴿٦٠﴾

و می‌خندید

و نمی‌گریید؟؟

وَأَنْتُمْ سَامِدُونَ ﴿٦١﴾

و پیوسته

در غفلت به سر می‌برید؟

 

+ از این واضح‌تر؟؟ چرا بیدار نمی‌شوم؟

++ فلها الویل ان لم تغفرلها ...

172

بسم الله الرّحمن الرّحیم

آه که دلم برای سحرهای با تو بودن چقدر لک زده ...

سحرهای ساکت و خلوت

پر از تو ...

آن لحظه هایی که از شر دیوارها و حجاب های اتاقم به پشت بام فرار میکنم

ابوحمزه را پلی میکنم

زانوهایم را بغل میگیرم

به آسمان زل میزنم و

تو را تماشا میکنم؛

آن لحظه هایی که میخواهم ابوحمزه را زمزمه کنم و نمی‌توانم ...؛

آن لحظه ها را با هیچ حسی عوض نمیکنم مولایم...

+ آن لحظه ها را تا در این دنیا هستم، از من نگیر.

++ کانی بنفسی واقفة بین یدیک

171

بسم الله الرّحمن الرّحیم

چقدر عشق‌ت عمیق است پروردگارم!

و من آن ماهی ِ قرمز ِ کوچک

حیران ِ اقیانوس توحیدت

رقصان و معلق در میان کف‌های اموا‌ج‌ش ...

و تو می‌خواهی

این ماهی ِ قرمز ِ کوچک

تنها،

در خلوت،

بی تعلق،

سبک و رها،

دل به آب بزند

و تا عمق این اقیانوس شنا کند ...

+ ماهی‎ات، هنوز شناگر خوبی نیست... ببخش که مدام به کف‌های روی آب چسبیده است و از عمق واهمه دارد...

++ تو هرکه را بیشتر دوست می‌داری، تنهاتر می‌خواهی‌اش ... فقط برای خود ِ خودت ...

+++ آهــــــ که چه زیبا عاشقی می‌کنی ... چه دلنشین است این معناها، این جبرهای نهفته در دل اختیارها، این بودنت و جریان داشتنت ... آهـــ

170

بسم الله الرّحمن الرّحیم

الهنا

هب لنا قلبا یدنیه منک شوقه

و لسانا یرفع الیک صدقه

الهنا

و الهمنا و لها بذکرک الی ذکرک

الهنا

بک علیک الا الحقتنا بمحل اهل طاعتک

الهنا

هب لنا کمال الانقطاع الیک

و انر ابصار قلوبنا بضیا نظرها الیک

الهنا

و الحقنا بنور عزک الابهج

فنکون لک عارفا و عن سواک منحرفا و منک خائفا مراقبا ...

+ وقتی از فردیت به زوجیت میرسی،

هرچه "ی" بود، "نا" می‌شود ...

و حتی قبل از خودت،

برای او می‌خواهی.

169

بسم الله الرّحمن الرّحیم

الهی

لو اردت هوانی لم تهدنی ...

چقدر دلم را گرم می‌کند این کلمات

وقتی خودم را دور و گم می‌یابم!

168

بسم الله الرّحمن الرّحیم

پدر

با چه سوزی شعباینه را بر زبان جاری ساخته اید

که چنین قدرتی در آن نهفته است؟

قدرتی که دل ِ مرده‌ی من را

از زیر این همه گرد و غبار غفلت 

بیرون می‌کشد و زنده می‌کند و آتش می‌زند؟

167

بسم الله الرّحمن الرّحیم

 

چقدر این روزها

معنای

یا من یعطی الکثیر بالقلیل را

بیشتر می‌فهمم ...

 

حالا دیگر

همه‌ی سلول هایم تو را اینگونه می‌خوانند؛

یا من یعطی من لم یسئله و من لم یعرفه تحننا منه و رحمة ...

 

هوم ...

من هرگز

تو را نشناخته‌ام

و نخواهم شناخت

آنگونه که هستی ....

 

166

بسم الله الرّحمن الرّحیم

شیرین‌تر از شای‌های عراقی

و دلچسب‎‌‌‌‌‌تر از فرنی‌های داغ در سرمای سحرها،

آن فرستاده‌ی نازنین‌تان بود؛

در دل شب

با پیام‌هایی که برای‌م داشت

در میان سردی هوای دل‌م ...

وه که چه گوارا بود!

+ خاندان کرم، چه آغوش ِ پذیرایی دارند، حتی برای نقطه‌های سیاه ...

165

بسم الله الرّحمن الرّحیم

راستی،

آب به خیمه نرسید،

فدای سرت، فدای سرت ...

+ هرچه نزدیک‌تر می‌شدیم،

قدم‌ها آهسته‌تر و مودب‌تر می‌شد

و ثانیه‌ها، کندتر ...

گویا،

حرکت ِ همه‌ی جنبده‌ها، روی صحنه آهسته بود!

چرا؟

164

بسم الله الرّحمن الرّحیم

و حالا تاریخ زندگی‌ام را

به دو دوره می‌شکنی؛

قبل از کربلا،

بعد از کربلا ...

از اینجای تقویم به بعد،

جمعه‌ها عطر دیگری دارند

و غروب‌ها رنگ دیگری

و آب، طعم دیگری ...

ندبه‌ها و کمیل‌ها بیشتر پدر و دخترانه می‌شوند

و نخل، درخت مورد علاقه‌ام ...

کاش توی اتاقم، به جای این همه حجاب، یک چاه داشتم و یک نخل ...

آه پدر... چقدر سوز دارد این دوری ...

گرچه تمام  ِ من،

کنار همان ستون

رو به روی م ح ر ا ب تان

هنوز افتاده است ...

گاه مبهوت

گاه ... آه...

از اینجا به بعد،

پنج‌شنبه شب‌ها

چیزی کم دارد؛

چیزی با بوی سیب ...

از اینجا به بعد،

تپه‌ها حرف می‌زنند

دره‌ها، روضه می‌خوانند...

و رودها، نوحه سر می‌دهند...

از اینجا به بعد،

همه چیز ِ این زندگی فرق دارد،

یعنی

باید فرق داشته باشد ...

+ و چه خوب اولویت‌ها را نشانم می‌دهی ...

وقتی از اینجا به بعد،

اولویت‌ها هم فرق دارد ...

163

بسم الله الرّحمن الرّحیم

شاید دعای هر شب قدر و هر عرفه و هر روز و شب‌م

فرصتی برای استجابت پیدا کند ...

چه مستجاب شدنی ...

+ فَإِذَا کانَ عُمْرِی مَرْتَعاً لِلشَّیطَانِ فَاقْبِضْنِی ...

آمــــــــــــــــــــــــــــین

162

بسم الله الرّحمن الرّحیم

باید

میان چادر آن پیرزن مأجورین مأجورین گو

یا بین دست‌های پینه بسته‌ی آن جوانمرد عراقی

یا پشت اعتقاد عمیق آن نوجوان سرطانی

قایم شوم!

اصلا مرا خوانده‌ای

که در هر قدم

از خجالت

آب شوم ...

و آب در این سرزمین
تا ابد شرمنده خواهد بود ...

161

بسم الله الرّحمن الرّحیم

دنیا تنگ‌تر و تنگ‌تر می‌شود

تا آنجا که

سفر بایدت

در عالمی دیگر ...

160

بسم الله الرّحمن الرّحیم

نگران بودم؛

نگران شکست خوردن

گم شدن و فرو رفتن

در انبوه وسوسه ها

و به دور از ریسمان ها ...

گفتم و گفتم و گفتم

دلیل و منطق آوردم برای نگرانی ام

مثال ها زدم

مقایسه کردم

دلهره آمد سراغم

سرگیجه گرفتم

ترسیدم

تردید کردم

درمانده شدم ...

.

.

.

قرآن از بلندگو پخش شد

گفتی

از چه نگرانی؟؟

مــــــــــــــــــــــــن

با همه‌ی حمایتم

با همه‌ی پروردگاری‌ام

ولـــیّ شما هستم ...

و شما را کافی نیست که من ولیّ‌تان باشم؟؟

به من ایمان داشته باش

تا تو را از تاریکی ها برهانم

و به تماشای خودم بنشانم ...

+ الله ولیّ الذین امنوا یخرجهم من الظلمات الی النور

++ شکر برای بودنت .. با همه‌ی نبودن ِ من ...

159

بسم الله الرّحمن الرّحیم

شب فرو می‌افتد

و من تازه می‌شوم

از اشتیاق بارش ِ شبنم

نیلوفرانه

به آسمان دهان باز می‌کنم

ای آفریننده‌ی شبنم و ابر!

آیا تشنگی مرا پایان می‌دهی؟

تقدیر چیست؟

می‌خواهم از تو سرشار باشم ...

#سلمان هراتی

158

بسم الله الرّحمن الرّحیم

رشته‌ای بر گردنم افکنده دوست

می‌کشد هر جا که خاطرخواه اوست ...

اول سیرزار

بعد بین الحرمین ...

شاید هم چند کیلومتر قبل تر ...  رسیدم پیش خودت 

+ و قسم به رشته‌ها، آنگاه که به حسین (سلام الله علیه) ختم می‌شوند.

++ آن دوشنبه شب را هرگز فراموش نخواهم کرد،

آنجا که خنکای شب ِ قله‌زو با گرمای تن های عرق کرده‌مان آمیخته می‌شد

و سلام‌هایمان، غرق در تمنا بود ... همـــــــه با یک هدف، با یک تمرکز، با یک امید ...

آنجا که با همه‌ی پلیدی‌هایم بین همه ی خوب ها بودم و تـــــــو ... یک لحظه... نگاهم کردی و ... امضا کردی...

همان یک لحظه،

برای دنیا و آخرتم کافیست ... اگر بدانم.

+++ آه ... بغض ... اشک ...

157

بسم الله الرّحمن الرّحیم

چقــــــــــــــــدر راه هست که باید در خودم طی کنم

و لایه لایه، وجودم را زیر ذره بین اسم هایت قرار دهم.

می‌گویی

من رحمانم، رحمان باش؛

من صبورم، صبور باش؛

من ودودم، ودود باش؛

من حیّ‌م، حیّ باش؛

من جوادم، جواد باش؛

من هادی‌ام، هادی باش؛

من کریم‌م، کریم باش؛

مــــــــن الله‌م، مـــــــن باش ...

و م‌ن هنوز گرفتار ساده‌ها و پیش‌پاافتاده‌ها هستم! چه رسد به تجلی اسماءَت ...

با این همه ناخالصی، مانده‌ام از کدام شروع کنم؟!

و تازه این‌ها، آنهایی ست که می‌دانم

چه بسیار ناخالصی‌ها که در عالم خفیّ‌م پنهان شده‌اند...

و تا آیینه شدن، راه طولانی و فرصت کم.. آه .. من قلة الزّاد و طول الطریق ..

+ ساقی بده پیمانه‌ای، زان می که بی خویشم کند

بر حسن شورانگیز تو، عاشق تر از پیشم کند

سوزد مرا، سازد مرا، در آتش اندازد مرا

وز من رها سازد مرا، بیگانه با خویشم کند ...

++ لازم نیست که ذنوب همه عوالم را داشته باشد. یک ماشین لازم نیست همه جایش خراب شود تا بایستد. ممکن است یک سیم از آن قطع شود و بایستد، یا باد چرخش کم شود و بایستد؛ همان طور که شیطان با یک کبر زمین خورد. آدم با یک حرص زمین خورد. پسر آدم با یک بخل ذلیل شد. یونس با یک شتاب ذلیل شد. ما که الحمدللَّه همه اینها را با هم داریم و احساس ندامتى هم نداریم!   (عین.صاد)

156

بسم الله الرّحمن الرّحیم

تابستان باشد یا زمستان

فرقی نمی‌کند،

این عرق روی پیشانی باید همیشگی باشد

وقتی حضور ِ تو و گناه ِ من همیشگی است ...

+ شرم گناه و بغض گلوی و غم فراق؛

تا کی به دست این همه غم می‌سپاری‌ام؟

                                  - ناصر عرفانیان

155

بسم الله الرّحمن الرّحیم

به اندازه‌ی هـــــــــــــــــزار ماه از تو دور شده‌ام؛

شب قدری باید،

که طولانی‌تر از هر شب یلدایی باشد،

به درازای هـــــــــــزار ماه راه قرب تو را پیمودن ...

+ و تو خوب راه و رسم ِ یک شبه نزدیک کردن را می‌دانی؛

یا مَن قَرّبنی و اَدنانی ...

154

بسم اللّه الرّحمن الرّحیم

... بـَـل یَـداهُ مـَـبـْـســوطـَــتان

یـُـنفِق‌ُ کیفَ یـَـشآء ...

چه خوب که با همممممه‌ی 

عظمت‌ت

قدرت‌ت

تدبیرت

و

مـــحـــبــت‌ت

احاطه‌ام کرده‌ای ..

نزدیک‌تر از رگ‌گردن ...

شریان در شریان ...

ای باسط الیدین بالرحمة ...

153

بسم الله الرّحمن الرّحیم

سنگین شده‌ام؛

خیلی ...

به یک هوای سبک نیاز دارم،

هوایی پر از مولای یا مولای ...

152

بسم الله الرّحمن الرّحیم

وجود ندارد

شیرین‌تر از لحظاتی که

نزدیک‌تر از رگ گردن بودن‌ت را

لمس می‌کنم ...

و چه حیف!

هنوز آنقدر وسیع نشده‌ام

که آن لحظات شیرین

ماجرای هرلحظه‌ی عمرم باشند ...

+ الهـــــــــی ... فسُرّنی بلقائک ...

151

بسم الله الرّحمن الرّحیم

می‌پرسد چرا تو را می‌پرستم؟

:))))

150

بسم الله الرّحمن الرّحیم

در احمق بودن دشمن همین بس

که خیال می‌کند می‌تواند

عشق حسین (سلام‌الله‌علیه) را

با اسید از دل‌ها بشوید ...

+ چشم‌ بگشایید و ببینید چه شوری موج می‌زند در تاسوعا و عاشورای امسال ...

++ این را هم بدانید مولای ما اگر قلبی را تسخیر کند، شما و هزاران مکر و حیله‌تان حریف‌ش نخواهید شد؛ امیری حسین و نعم الامیر ...

149

بسم الله الرّحمن الرّحیم

مثل آشوبی که یک توفان به دریا می‌دهد،

درد، گاهی شکل زیبایی به دنیا می‌دهد ...

ابرها را می‌برد تا سینه‌ی دریا ولی

حسرت یک قطره باران را به صحرا می‌دهد

عشق با هفتاد خوانش امتحانت می‌کند،

سنگ هم باشی خودش را در دل‌ت جا می‌کند

یک نفر مثل تو عهدش را به آخر می‌برد،

یک نفر در ابتدای ماجرا وا می‌دهد ...

+ رویا باقری

148

بسم الله الرّحمن الرّحیم

Autumn is creeping into my room,

reminding me of the pains ...

Young birds are flying the nest;

reminding me of goals, of roads ahead ...

Trees are all swaying in the wind

reminding me of empty hands ...

I'm staring at your blue - but rather dismal - sky

thinking of you ...

I'm all ears;

to hear something from you ...

Listen!

"THIS SILENCE IS DEAFENING"

147

بسم الله الرّحمن الرّحیم

روح که زیر انبوهی از غبار غفلت و ذلت دست و پا می‌زند،

نمود ظاهری‌اش می‌شود همینی که راه گلو را بسته است؛

بغض را می‌گویم ...

اشک،

پاک‌ترین داشته‌ی آدمی‌ست؛

رابط مستقیم روح است در این قالب مادی

زبان روح است؛

وقتی می‌خواهد ناله کند از رنج جدایی ...

+ I'm not a body that has a soul, I'm a SOUL that has a body ...

++ I wonder how we sacrifice our SOUL and its eternal life for the well-being of this mortal body ...

146

بسم الله الرّحمن الرّحیم

روزها پشت سر هم سپری می‌شوند

و در این میان

تنها تویی که می‌مانی ...

همیشه و هر لحظه

همین‌جا

در قلبم هستی

کنار غصه‌هایم، شادی‌هایم، لغزش‌هایم، توکل‌هایم ...

و من عاشق این روزهایی هستم که به بهانه‌ای

چه قبض

چه بسط؛

دست روحم را می‌گیری و می‌بری‌اش پیش خودت ...

+ هر کسی کو دور ماند از اصل خویش

                                 باز جوید روزگار وصل خویش ...

145

In The Name of ALLAH

 

This is a story of your life, a movie starring you

What’s the next scene have for you to do?

Break apart the walls that keep you from being you

Walk towards the light

& don’t stop till you live your life

This is the time to try

As you fall, you’ll find that you can fly …

 

+ Theme music of “God’s not dead”

++ If only they knew how sweet Islam is …

 

144

بسم الله الرّحمن الرّحیم

پرنده‌ی بی‌بال نیز یک پرنده است ....

 و حتی بدون پرواز هم، اوج همان اوج است و رهایی همان رهایی

آزادی،

پرواز توست

خارج از وجود واسطه ای چون بال ...

 

انسان!

رها باش و چشمانت را غریبانه روی هم بگذار

و بدون واسطه ای مادی پرواز کن ،

پرواز کن به جایی که عاری از خلوت نگاه های حسرت آلود توست ...

 

آزادی را دریاب که پر از معرفت و روشنایی است .

انسان!

روح بلند تو اوج را می طلبد

نور معنوی یک پرواز را می جوید

جوینده ی عشق باش ای فرزند آدم!

نرسیدن به اوج، درد بی بالی تو نیست
دلی قریب می خواهد از جنس روشنایی ماه ،
دلی که تو بارها در طلبش بیراهه ها پیمودی ...

آیا این فلسفه ی زندگی نیست که هنر پرواز را بدون بال بیافرینی ؟

 

پرنده‌ی بی‌بال نیز یک پرنده است؛

و این به تو بستگی دارد

که بالهای پروازت را

در ورای آزادی اندیشه هایت جستجو کنی

یا در این کویر مملو از سراب .....

 

+ گشتم ولی نفهمیدم نویسنده‌ی این متن کی هست، قشنگ بود خیلی، خواستم اینجا هم باشه ...

++ تمام ماجرای من برای تو، سه واژه شد!

م‌ن و ... شب و ... هوای تــــــــــو  ... تــــــو ....

143

بسم الله الرحمن الرحیم

 

گفت:

امام علی سلام الله علیه میفرمایند : «اَفْضَلُ الْعِبادَةِ غَلَبَةُ الْعادَةِ»

دو مضمون دارد؛

• اول اینکه عبادت باید بتواند انسان را از عادت های نکوهیده‌اش بازدارد،

                  عبادت قرار است انسان را در آسمان ملکوت به پرواز درآورد،

                  تا جاییکه یکپارچه نور شود ...

                  اما عادت ها، انسان را زمینی می‌کنند.

                  انسان نمیتواند بین عبادت و عادت جمع کند،

                  لذا اگر میبینی عبادت می‌کنی اما قادر به ترک عادت های ناپسندت نیستی،

                  باید به عبادتت شک کنی ...

• معنای دومی که می‌تواند برداشت شود این است که

                      برترین عبادت، عبادتی‌ست که عادت نباشد،

                      گاهی می‌بینیم نماز خواندن و سایر عبادات، برایمان شده است عادت،

                      این درست نیست،

                      باید هر بار، شوق تو برای انجام عبادت، بیشتر از قبل شده باشد ...‌

 

+ حالا دقیقا عین این عبارات را نگفتند، من هر چقدرش را یادم بود، نقل به مضمون نوشتم!

 

++ فاصله‌ی کوتاهی‌ست از عـ ب‌ادت تا عادت ؛

حواسمان به عبادت هایمان باشد، نشویم مصداق آیه ی

«زیّنا لهم اعمالهم فهم یَعمهون، اولئک الّذین لهم سوءُ العذاب و هُم فى الاخرة هُم الاخسرون»   (4و5نمل)‏

خیال کنیم عبادت کرده‌ایم، بعد میبینم جز خسران، سودی نداشته است ...

+++ یادش بخیر :))

مرور نوشته‌های قدیم هم خالی از لطف نیست ...

142

بسم الله الرّحمن الرّحیم

دیشب کسی رفت

که شناخته نشد ...

از اونایی که در آسمان

معروف‌ترند

تا میان اهل زمین ...

141

بسم الله الرّحمن الرّحیم

140

بسم الله الرّحمن الرّحیم



یک صبح سرد
با آسمان ابری و گرفته،

هیچ چیز از یک روز آفتابیِ دل‌نشین کم ندارد؛

اگــــــــر
با تو شروع شود ...

یک نگاه به نام‌ت،
و حس حضورت در دانه دانه‌های درخشان برف،

یک صبح بخیر ِ تو
یک چای داغ در کنار پنجره،
و یک تــــو که در قلب‌م جاری می‌شوی ...

و افتحِ اللهم لنا مصاریع الصباحِ بِـمفاتیح الرَّحمةِ و الفلاح

و البسنی اللهم مِن افضل خِلَع الهدایةِ و الصّلاح

+دقیقه‌ی 12:05 ... 

شروع اولین روز از بقیه‌ی عمرم،

در کنار تـــــو
با تـــو ....
عجیب آرامشی دارد ...

139

بسم الله الرّحمن الرّحیم

این نامه رو لیلا فقط بخونه ...

+ همینجوری!
++ بی زحمت خواستین گوش بدین، آهنگ وبلاگ را قطع کنید!!

138

بسم الله الرّحمن الرّحیم

گاهی دل‌م می‌خواهد چشم‌هایم را ببندم،

و ناگهان،

بی‌خبر،

شروع کنم به دویدن ...

آن‌قدر تند که گوشهایم تنها صدای باد را بشنوند،

آن‌قدر تند که هیچ کدام از تعلقات‌م، فرصت خودنمایی پیدا نکنند،

و تا آنجا که می‌شود دور شوم ...

از خودم،

از دنیا،

از مرداب‌های غفلت،

از تاریکی،

...

حتی از باران،

و از آسمان ...

برسم به آنجایی که هیچ نباشد ...

هیچ چیزی که بوی اینجا را داشته باشد،

تنها نور باشد و نور ...

و در آن خلوت دوست‌داشتنی،

بنشینم و گوش‌ دلم را بسپارم به شما ...

و شما برایم بگویید

از خدا

از عشق

از انسان

از راهی که باید رفت ...

و من دوباره معصومیتی را که در شلوغی‌های روزگار گم کرده‌ام،

در دستان شما پیدا کنم ...

آه پیامبر دل‌م،

من می‌خواهم بیایم آنجا،

دیگر از این همهمه و آلودگی خسته‌ام ...

من دلم،

برای همسایه‌ی شما بودن لک زده‌ست ...

دلــــم برایتان تنگ شده‌ست، قد یک نقطه ...

و شما خوب می‌دانید در دلم چه می‌گذرد ...

شما که همیشه هوایمان را دارید،

بیایید و دستم را بگیرید و ببرید،

قبل از اینکه عمرم چراگاه شیطان شود ...

قبل از اینکه آن‌قدر دور و گم شوم

که دیگر شفاعت هم فایده نداشته باشد ...

دوستتان دارم، امضا: اشک

+ اینقدر که مهربان هستید و به همه، به همه، لطف می‌کنید،

دیگر به لیاقت خودم نگاه نمی‌کنم، که کرامت شما بســــــــــــــــــــیار بزرگ‌تر از آن است ...

این است که دلم را به "هم جیرانی" خوش کرده ام ...

137

In the name of Allah

Far across the distance and spaces between us You have come to show you go on Near, far, wherever you are I believe that the heart does go on Once more you open the door And you're here in my heart                      And my heart will go on and on …

                             

136

بسم الله الرّحمن الرّحیم

الــــــــــهی

بلـّـغــــه منّـا تحیة و ســـــــلاما ...

+ شده گاهی به کسی سلام کنی و بگوید: چه سلامی؟ چه علیکی؟!

همین.

135

بسم الله الرّحمن الرّحیم

دارد دعای ندبه پخش می‌کند

مسجد سهلـــه

کـــــــوفه ...

دست خودم نیست،

ولی هنوز هم

چهره‌ها، اشک‌ها، زمزمه‌ها

شبیه به کوفیان به نظر می‌رسد ...

و در این میان

اوست که از همه بیشتر خون دل می‌خورد ...

درد دارد که میلیون‌ها نفر صدایت بزنند

بگردی و در تک تک چهره‌هایشان نگاهی بیاندازی

و حتی یک نفر را محرم ِ رازهایت نیابی ...

آن‌وقت هرچه از غربت مولا علی و مظلومیت امام حسین سلام الله علیهم شنیده‌ای

پیش چشم‌ت زنده می‌شوند ...

134

بسم الله الرّحمن الرّحیم

هیئت تمام شد ...

همه رفته‌اند و تو

آرام

گوشه ای نشسته‌ای

و گریه می‌کنی ...

آجرک الله مولایم ...

133

بسم الله الرّحمن الرّحیم

میون این همه عاشق

که خم و پیچ جاده‌ها را

پیاده آمده‌اند تا حریمت

خجالت می‌کشم سرم را بالا بگیرم ...

من همسایه‌ی شما نیستم؛

همسایه شما همین آدم‌های نازنین هستند

که هر صبحشان را با سلام به شما آغاز کرده‌اند ...

+ آقای رئوف، می‌گویند پناهنده‌ها را رد نمی‌کنی ... یک پناهنده‌ی گمراه، گریزان از نفس خویش، شما را صدا می‌زند ...

132

بسم الله الرّحمن الرّحیم

131

بسم الله الرّحمن الرّحیم

مدت‌هاست دل‌م شروعی تازه می‌خواهد؛

تو بیا ...

مرا دوباره آغاز کن ...

129

بسم الله الرّحمن الرّحیم

دل‌م تنگ است ...

برای آن روزهای پرتب و تاب ...

می‌دانی چه می‌گویم خداااااا :(

و نگران‌م

کم کم

طعم دل‌نشین آن روزها را

- حتی همین روزها را-

فراموش کنم ...

نگذار آوایت

و حضورت

در ذهنم

کم‌رنگ شود ...

+ می‌خواهم برای خود ِ ده سال دیگرم، یک نامه بنویسم؛

چیزهای مهمی هست که باید به او بگویم،

چیزهایی که ممکن است آن زمان ارزشش را از یاد برده باشم ...

خدایا، همین حالا او را به تو می‌سپارم، لا تزغ قلبه بعد اذ هدیته ...

++ فکر کردن به گذشت ثانیه ها، عمری که دارد از دست می‌رود، درد دارد ...

128

بسم الله الرّحمن الرّحیم

"کل یوم عاشورا"

یعنی هر صبح که روزی جدید را شروع می‌کنی

مراقب افکار، گفتار و رفتارت باشی

و هر عصر،

ببین روزت را در جبهه‌ی حق به پایان رساندی یا در جبهه‌ی باطل ...

یادت باشد

خانه، دانشگاه، محل کار و ... فرقی نمی‌کند،

همه‎جا برای تو می‌تواند صحنه‌ی کربلا باشد ...

"کل ارض کربلا"

127

بسم الله الرّحمن الرّحیم

مدتی‌ست برخی از ایدئولوژی هایم تغییر کرده‌اند،

مدتی‌ست که از لاک خودم بیرون آمده‌ام!

احساس می‌کنم همه‌ی آدم‌های اطرافم را دوست دارم ...

دوست دارم برایشان دعا کنم،

خوشحالشان کنم ...

+خدایا! شما این تغییر را چگونه می‌بینی؟

126

بسم الله الرّحمن الرّحیم

می‌دانم؛

من "عاشق" نیستم ...

فقط گاهی

حرف تــــــو که می‌شود،

دل‌م تب می‌کند،

سرد و گرم می‌شود،

می‌لرزد،

و در سینه‌ام چنگ می‌اندازد ...

+بیا و این دل را

همیشه تب‌دار نگه‌دار ...

++عاشق که شد که یار به حالش نظر نکرد

ای خواجه درد نیست ورنه طبیب هست ...

125

بسم الله الرّحمن الرّحیم

در خود نگاه می‌کنم تا که ببینم خطا کجاست؛

بعد از کمی تامل و قدری سکوت،

پی می‌برم آنجا که خـــــالـــــــــی از تـــــــوست،

خطاست ...

124

بسم الله الرّحمن الرّحیم

زمانی بود

که تو بودی

اما

من نبودم.

حالا

تو هستی

و

من هم هستم.

زمانی باید بیاید

که تو باشی

 اما

من نباشم ؛

فــقــــــط تـــــــــــو باشی و تــــو ...

+ آن زمان، چقدر شناخت اکنونم از تو، مضحک خواهد بود!!

++ " آنجا که ما هیچ می‌شویم، به هستی او دست می‌یابیم و راه آنجا آغاز می‌شود که ما تمام می‌شویم ..." (عین.صاد)

123

بسم الله الرّحمن الرّحیم

من که از کوی تو بیرون نرود پای خیالم نکند فرق به حالم چه برانی چه بخوانی چه به اوجم برسانی چه به خاکم بکشانی نه من آنم که برنجم، نه تو آنی که برانی ... + هر زمان نگرانی به سراغ‌م می‌آید، کافی‌ست نگاهم به تصویر نام‌ت بیافتد، تا دوباره آرامش در وجودم سرازیر شود ... یا ارحم الراحمین‌م ...

122

بسم الله الرّحمن الرّحیم

این باد پاییزی هم
نیامدن‌تان را خوب فهمیده‌ست
که این چنین ســوزنــاک می‌وزد ...

تا شما نــیایی، ای بــهــار دل‌هـا،
تمـــــام روزهــای ســال
زمستانی ست ...

121

بسم الله الرّحمن الرّحیم

" دل‌تنگم

دل‌تنگم ...

من، از سفر نمی‌ترسم

هیـــــچ

باید سفـــــر کنم ...

تا کرانه‌ها را به گوشه‌ی قلبم بکشانم

تا آسمان‌ها وستاره‌های مقدس را از اشک خویش مهمان کنم.

من هم سفر می‌کنم، تا شاید گمشده‌ها را بیابم ..."

(عین.صاد)

+ الحمدلله،

که از میان همه‌ی کلیدهای کیبورد، حروف ا ل ه کم‌رنگ شده است :)

120

بسم الله الرّحمن الرّحیم

119

بسم الله الرّحمن الرّحیم

نخــــــــــیر!

تنها نگران بودن و ترسیدن از اینکه

نکند روزی برسد که من هم مثل خیلی‌های تاریخ

امام‌م را تنها بگذارم و دنبال حب‌هایم راه بیافتم،

کافــــــــــــی نـــــــــــــــــــیست ...

باید شروع کرد،

باید قدمی برداشت،

برای اصلاح ...

اولین قدم؛

شناخت شهوت‌هاست ...

هرآنچه که نفس‌م دوست دارد،

و لذت می‌برد

از بزرگ و کوچک،

باید شناسایی شوند.

باید لیست‌شان کنم،

کم که نیستند ماشاالله!

مثل خواب بین الطلوعین

یا خواب قبل از نماز صبح

یا هر میوه یا غذا یا خوراکی که دلم را آب می‌اندازد!

یا لباسی که رنگش و مدلش و عدم سادگی‌اش غفلت می‌آورد

...

یا فیلمی که فقط برای خندیدن تماشا می‌کنم

یا قدم زدن در باران، اگر یادی از خدا در میان نباشد

یا نمره‌ی بیستی که حتی لحظه‌ای بخواهد برای داشتنش شاد شوم،

(اشتباه نشه ها، یه وقت هم هست که شادی چون وظیفه‌اتو درست انجام دادی)

یا اگر از تزئین کردن کیک و غذا، صرف تزئین کردن لذت ببرم

یا ...

قدم دوم، حذف آن‌هاست

یکی یکی ...

یا من بیده ناصیتی

118

بسم الله الرّحمن الرّحیم

کم نیست اینکه

18هزار نفر

که اعلام وفاداری کرده بودند،

تنها با یک اعلامیه

بدون اعمال زور یا خشونتی

در فاصله نماز مغرب و عشا،

مسلم را

نه

حسین سلام الله علیه

پسر پیغمبرشان را

رهـــــــــــا کردند و تنها گذاشتند ...

+ داستان این کوفیان،

یا طلحه و زبیر و ...

یا ابن ملجم و امثالهم،

تن‌م را به لرزه می‌نشاند ...

می‌دانی که چه می‌گویم ؟؟

117

بسم الله الرّحمن الرّحیم

چقدر صدای العجل العجل های دیشب‌مان،

شبیه به العجل العجل های کوفیان بود ...

که اگر نبود، از میان این خیل عظیم جمعیت،

تا به حال 313 نفر مرد میدان پیدا شده بود ...

+ خودم را می‌گویم :(

++ بد حالتی‌ست،

اینکه همه، شب تاسوعا دست به دامان حضرت ساقی می‌شوند،

تا برایشان نزد پروردگار شفاعت کند،

اما تو از شرم و خجالت و روسیاهی سر به زیر بندازی

و دست به دامان خـــــدا شوی

تا برایت نزد حضرت ساقی ســتـاری کند ...

همه مشتاق که این‌جا روضه‌ی عمو خوانده می‌شود و شاید مولا نگاهی ...

و تو لرزان از عهدهای شکسته

و شرمگین از نگاه خسته‌ی مولا

که هربار ناامیدش کرده‌ای ...

116

بسم الله الرّحمن الرّحیم

صحرای بلا به وسعت تاریخ است و کار به یک «یا لیتنی کنت معکم» ختم نمی‌شود.

اگر مرد میدان صداقتی، نیک در خویش بنگر که تو را نیز با مرگ انسی هست یا خیر!

اگر هست که هیچ، تو نیز از قبله‌داران ِ دایره‌ی طوافی،

و اگرنه ... دیگر به جای آن که با زبان، زیارت عاشورا بخوانی

در خیل اصحاب آخرالزمانی حسین سلام الله علیه با دل به زیارت عاشورا برو.

«ضحاک بن عبدالله مشرقی» را که می‌شناسی!

عصر عاشورا از جبهه‌ی حق گریخت بعد از آن که از صبح تا شام را در رکاب امام شمشیر زده بود...

خوف، فرزند شک است

و شک، زاییده‌ی شرکُ

واین هرسه، خوف و شک و شرک، راهزنان طریق حق‌اند ...

که اگر با مرگ انس نگیری، خوف، راه ِ تو را خواهد زد و امام را در صحرای بلا رها خواهی کرد...

(فتح خون، سید مرتضی آوینی)

+ هراس بزرگی‌ست در دل‌م،

نکند سرنوشتی چون ضحاک در انتظارم باشد ...

می‌دانم، این کم معرفتی آخر کار دستم می‌دهد،

امـــا،

تا شما کسی را نخواهی و خودت تربیتش را بدست نگیری،

به هیچ جا نمی‌رسد ...

مولا، شما بیا و این نقطه‌ی بی‌معرفت را ذره‌ای معرفت بچشان ...

115

بسم الله الرّحمن الرّحیم

تـــو

در آن بیابان، تنها ماندی،

لیکن امیدوار.

آن‌ها،

با آن همه طلسم قدرت و نیرو،

نا امید،

بر روی نیزه و شمشیر، تکیه می‌دادند.

تـــو،

یک مــــرد،

یک چــــــراغ،

آن‌ها،

مــــرده‌ها، مـــــدفون ظلمت و تاریکی، نگهبان ِ گور خویش.

و تو، پیروزی.

ظلمت،

در انتظار پرتو مشعل‌هاست،

در انتظار شعله‌ی بی‌پرواست ...

(استاد صفایی حائری)

114

بسم الله الرّحمن الرّحیم

درد من حصار برکه نیست،

درد زیستن با ماهیانی‌ست که

فکر دریـــــا به ذهنشان خطور نکرده است ...

+ چقدر این شب و روزهای محرمی، این کلام ملموس‌تر است ...

113

بسم الله الرّحمن الرّحیم

کاش ذره‌ای از هوش و استعدادی که داده‌ای را

در کلاس‌های درس خودت به کار می‌بستم!

که به جای این همه فرمولی که در مغزم فرو کردم،

درس‌هایی که هر روز،

نه هر لحظه،

می‌آموزی‌ام،

به خاطر می‌سپردم ...

فلم ار مولی کریما اصبر علی عبد لئیم منک علی یا رب

تو صبورترین معلمی

که هیچ‌وقت از بنده‌های نادان‌ت هم

خسته و ناامید نمی‌شوی ...

+ چه حرفی دارم که بگویم

وقتی

هزارها حرف مانده است

که گفته‌ای و باید بشنوم ...

112

بسم الله الرّحمن الرّحیم

و قال من کنت مولاه، فهذا علی مولاه

و قال من کنت انا نبیه، فعلی امــــیره ...

ثم قال انت اخی و وصیی و وارثی

لحمک من لحمی

و دمک من دمی

و سلمک سلمی

و حربک حربی

و الایمان مخالط لحمک و دمک

کما خالط لحمی و دمی ...

و شیعتک من منابر من نور، مبیضة وجوههم حولی فی الجنة و هم جــــــــیـــــرانـــــــی ...

111

بسم الله الرّحمن الرّحیم

110

بسم الله الرّحمن الرّحیم

تو کی پنهان گشته‌ای که محتاج دلیلی باشم که به تو راهنماییم کند؟

و چه وقت دور بوده‌ای که آثارت بخواهد مرا به تو واصل گرداند؟

کور باد آن چشمی که تو را نبیند؛ تویی که مراقبش هستی ...

+ عرفه

109

بسم الله الرّحمن الرّحیم

خدایا!

چـــــــگونه می‌توانی بنده‌ای به نادانی مرا دوست داشته باشی؟

و چـــــگونه می‌توانی به بنده‌ی زشت کرداری چون من مهر بورزی؟

چه اندازه به من لطف داری ...

چه اندازه به من نزدیکی،

و در مقابل، چقدر من از تو دورم ...

آن چیست که بین ما حجاب شده است ؟؟

+ عرفه

108

بسم الله الرّحمن الرّحیم

فبأیّ شیئ ٍ استقــبــلک یا مولای ؟

آنگاه که در برابرت قرار گیرم، چه دارم با خود؟

گوش‌م؟

چشم‌م؟

زبان‌م؟

دست‌م یا پای‌م؟

مگر نه اینکه همه‌ی این‌ها نعمت‌های تو در نزد من بود؛

و من، نه تنها آن‌ها در راه تو به کار نبستم،

که با تک‌تک‌شان، تو را معصیت کردم ...

هرچه با من کنی، حق من است

ترس من هم از عدل‌ت هست ...

پس از عدل تو

به فضل‌ت می‌گریزم ...

+ عرفه

107

بسم الله الرّحمن الرّحیم

مــــرا به یاد می آوری ؟

مـــن همانم که بادها را می فرستم تا ابرها را در آسمان پهن کنند

و ابرها را پاره پاره به هم فشرده می کنم تا قطره ای باران از خلال آن ها بیرون آید

و به خواست من به تو اصابت کند

تا تــو

فقط  لب‌خـند بزنی،

و این در حالی بود که پیش از فرو افتادن آن قطره باران،

ناامـیـدی تو را فرا گرفته بود ...

مــن همانم که می دانم در روز روحت چه جراحت هایی برمی دارد ،

و شب هنگام روحت را در خواب به تمامی بازمی ستانم 

تا به آن

آرامــــش دهم

و روز بعد دوباره آن را به زندگی برمی انگیزانم

و تا مرگت که به سویم بازگردی

به این کار ادامه می دهم ...  

مـــن،

همــــــانم که در غصه‌ها

کنارت مـــاندم،

و در دل‌ت قطره قطره آسودگی چکاندم؛

درحالیکــه

تــــو پاک مرا فراموش کرده بودی ...

تو همیشه فراموش‌کار بوده‌ای ...

باور نداری؟

بشمار چند بار گرفتار شدی،

مــــرا خواندی

و در اوج ناامیدی، به ساحل امن رساندمت ...

امـــــا،

همین که پایت از طوفان بیرون آمد،

فراموش‌م کردی ...

بــــرگــــرد،

مطمـئــــن بـــرگــــرد،

تا یک بار دیگـــر با هـــــم باشـیم ...

106

بسم الله الرّحمن الرّحیم

وه که این روزهای آفتابی ِ گرم

در کنــار پـــدر و مــــادر

عجب آرامـــشـــی دارد ...

این‌که کنارشان بنشینی،

با آن‌ها بخندی

برایشان چای زنجفیل بریزی

و حرف‌هایی بزنی که آن‌ها دوست دارند بشنوند ...

نگاهشان کنــــــــــــی

تا در عمق چین‌های پیشانی‌شان،

تلخــی‌های روزگــارشان را بچــشــی

و مابین چروک‌های دست‌های پرمهرشان،

ایستادگی‌شان را در برابر ناملایمت‌های زندگی ببینی ...

و ببینی که می‌شود با همه‌ی سختی‌ها،

همچنـــــــــــان لب‌خنــــــــــــــد زد ...

لب‌خندی که آرامش را در وجودت می‌رویاند ...

بعـــد بفهمی این لب‌خند و آرامش‌شان

ریشه در ایمان و توکل‌شان به "او" دارد ...

و شکر بگویی

که چنــین نعمتی را به این بنده‌ی نالایق عطا کرده‌است ...

+ گاهی بنشین و چهره‌ی مهربان‌شان را نگاه کن،

و با چشم‌هایت بگو که چقـــــــدر دوست‌شان داری ...

گاهی کاری کن

تا از ته دل به قهقهه بیافتند ...

و مطمئن باش در این میان

خدا هم دارد لب‌خند می‌زند ...

++ خدای نقطه،

این روزهای گرم ِ آرام را هرگز از نقطه دریغ نکن،

آفتاب حضورشان را همیشه در زندگی‌ام تابان نگه دار ...

آمـــــین ...

105

بسم الله الرّحمن الرّحیم

سوگند به روز  وقتی  نور می گیرد،

و به شب  وقتی آرام  می گیرد،

که من نه تو را رها  کرده‌ام

و نه با  تو دشمنی کرده‌ام...

افسوس که هر کس را به تو فرستادم

تا به تو بگویم دوستت دارم

و راهی پیش پایت بگذارم؛

او را به سخره گرفتی...

و هیچ پیامی از پیام هایم به تو نرسید

مگر از آن روی گردانیدی...

104

بسم الله الرّحمن الرّحیم

حتی اپسیلونی از این جهان پیچیده‌ات را

نخواهم فهمید،

اگر تو برایم نخواهی ...

تو آنی

که اثر راه رفتن مورچه‌ای

بر روی کوهی

در تاریکی شب

از علم تو پنهان نیست ...

و من آنم

که واضح‌ترین و ساده‌ترین قانون‌های‌ت را

با بهت و حیرت می‌نگرم!

این بنده‌ی نادان

طلب قطره‌ای از علم نافع‌ت را دارد ...

103

بسم الله الرّحمن الرّحیم

102

بسم الله الرّحمن الرّحیم

و حالا، پـــایـــیــــزت، با خــش خــش بــرگ‌هــایــش با شب‌های طـــــــولانــــــــــــی‌اش با بــاران‌های گاه و بی‌گاهـش با غروب‌های غمزده‌اش ...   دل‌م را به بازی گرفته است (:

و من،

نقطه‌ات،

دنیای دل‌سردی و خستگی را کنار زده‌ام، 

-با کمک خودت-

و با یک روزنه‌ی بســـــــــیار کوچکِ روشن در دل‌م

دوباره شروع کرده‌ام ...

با امیدی تازه،

با یک من ِ جدید!

که زاده‌ی عبور از فصل ِ قبلی امتحانت هست،

مقابلت ایستاده‌ام

نـــــــه!

راه افتاده‌ام ...

این فصل‌های اخیر،

در حد جان دادن سخت بود ...

آنقدر سخت که نفس‌هایم به شماره بیافتند ...

بعد همان لحظه‌هایی که چیزی در وجودم می‌مُرد، چیزی شبیه به من!

چیزی دیگر در وجودم متولد می‌شد، چیزی شبیه به من!

هر فصلی از زندگی،

یک "من" می‌زاید

که از "من" قبلی، بیشتر خدا را می‌شناسد ...

که از "من" قبلی، محوتر است و خدا در او پررنگ‌تر ...

مگر اینکه در آن فصل ببازی و مانع تولدش شوی ...

این فصل‌ها آنقدر می‌آیند و می‌روند،

تا خدا در وجودت متولد شود ...

تا م ن دیگر نباشد ...

من، همراه پاییزت، فصلی جدید را شروع کرده‌ایم، فصلی سخت‌تر از قبل ... خدایا رحم کن، بدون نگاهت بدون یاری‌ات می‌بازم، می‌میرم ... الهی که در پایان من، تو باشی ...

101

بسم الله الرّحمن الرّحیم

این روزها ...

حال پرنده‌ای را دارم که

پشت درهای باز قفس نشسته‌ست؛

امــــــــــــــــــــــا

اما دیگر به آسمان شک دارد ...

می‌دانی آخر هربار که پرواز را آرزو کرد، هربار که آسمان را طلبید، در را برایش باز کردند و طرحی از آسمان را مقابلش گذاشتند؛ پرنده‌ی ساده هم از شوقی که در دل‌ش موج می‌زد قفس را رها می‌کرد تا در آغوش آسمان به پرواز درآید؛ که آنوقت می‌فهمید این نه آن آسمان است ... و ناامید دوباره در کنج تنهایی‌اش فرو می‌رفت ...

 

می‌دانی شاید حکمت این آسمان‌های کوچک و جعلی،

این بوده که پرنده را امتحان کند،

می‌خواسته اوج پروازش را اندازه بگیرد

تحملش را بسنجد،

و اینکه تا چه حد در آرزویش صادق بوده؛

همه‌ی این‌ها برای پرواز در آن آسمان واقعی مهم است ...

و پرنده‌ای که بدون آمادگی، بدون شایستگی

دل به آسمان حقیقی بزند؛

زنده نمی‌ماند ...

و دیگر فرصتش برای پرواز از دست رفته است ...

امـــــــــــــا،

نتیجه‌ی این امتحان‌های مکرّر،

شده است این احساس شک ...

احساس شکی که پرهای پرنده را

یکی یکی قیچی کرده است ...

100

بسم الله الرّحمن الرّحیم

نگرانم؛

از اینکه فرصت‌هایم

برای فهمیدن

برای خواستن

برای داشتن‌ت

دارند می‌گـــــــــذرند ...

چند طلوع دیگر وقت دارم ؟؟

+ 100اُمین نامه برای تو که همیشه می‌خوانی ... مخاطب خاص‌م!

99

بسم الله الرّحمن الرّحیم

هرجای دنیا هم که بروم، هر چقدر هم که دور شوم، یک حسی مرا سمت تو می‌کشاند ... + باید راهی سمت ِ تو پیدا کنم که این تنها راه ِ نجات منه ...

 

97

بسم الله الرّحمن الرّحیم

دیگه از دنیا بریدیم دلامون خیلی گرفته تو کجایی که ببینی همه‌جا رو غم گرفته... تمومش کن دیگه بسه شدیم از زندگی خسته ...

+ خدا الان داری میگی: کی تمومش کنه؟ من یا شماها؟؟؟؟

96

بسم الله الرّحمن الرّحیم

چه لذتی داره وقتی نصفه‌شب

از شدت خستگی و درد شانه‌هات

که تمام روز سنگینی کیف و کتاب و لپ‌تاپ را تحمل کردند

بیدار میشی ...

+ البته به شرطی که اون کیف و کتاب و ... را واسه خاطر خدا حمل کرده باشی،

نه واسه گرفتن مدرکی که قراره دهن مردم رو پر کنه ...

95

بسم الله الرّحمن الرّحیم

"حکمت وزیدن باد

رقصاندن شاخه‌ها نیست؛

امتحان ریشه‌هاست " ...

مولا علی سلام الله علیه

این روزها، مولایم

باد که نه، طوفان به پا شده است ...

طوفانی که بود و نبودم را دارد با خود می‌برد،

ایمان من که ریشه‌ای ندارد،

شاخه‌های پریشان را،

خودت پناه باش ...

شاخه‌هایی که ریشه‌ی محکم ندارند،

مگر جز چنگ زدن به ریسمانی مطمئن

چاره‌ای دارند؟

و انت حبل الله المتین ...

94

بسم الله الرّحمن الرّحیم

تا به حال فکر کرده‌ای

اینکه گفته‌اند "موتوا قبل ان تموتوا"

چه معنایی دارد؟

مرده از خود حرکتی ندارد،

خواسته‌ای ندارد،

برای دلِ خودش دیگر حرفی نمی‌زند، کاری نمی‌کند، خنده‌ای، گریه‌ای، غصه‌ای ...

تمام حرکتش وابسته به کسی است که او را راه می‌برد ...

آن زمان که محرک‌ت شد الله،

جز او نخواستی،

جز رضایش نطلبیدی،

جز خواست‌ش قدمی برنداشتی،

آن زمان است که تو شده‌ای یک بنده‌ی واقعی ...

بعد بنشین و تماشا کن پروردگاری‌اش را،

که نعم المولی و نعم النصیر ...

93

بسم الله الرّحمن الرّحیم

کم‌کم خـــــدا دارد در میان بت‌هایی که درون دل ساخته‌ام،

محـــــــــو می‌شود؛

آیینه‌ای باید،

تا ژولیدگی‌های درونم را

نشان‌م دهد ...

کجاست آیینه‌دار ؟؟

92

بسم الله الرّحمن الرّحیم

گاهی فکر می‌کنیم سردرگم‌ هستیم،

یا خیال می‌کنیم جواب‌ها گم شده‌اند،

می‌گوییم کاش کسی، چیزی می‌گفت، راهی نشان می‎‌داد، چراغی روشن می‌کرد ...

غافل از اینکه تو همیشه هستی،

و فانوس هدایت‌ت امان به تاریکی جهل نمی‌دهد ...

تو مولای کسی اگر باشی،

امکان ندارد رهایش کنی تا در هیاهوی مجهولات، هم خودش هم تو را گم کند ...

منتها، ما هنوز به این بودن‌ت، عادت نکرده‌ایم

هنوز زبان‌ت را درست نمی‌فهمیم

این می‌شود که بی جواب می‌مانیم،

و حیران!

والّا، تو هر روز،

حتی قبل از اینکه سوالی در ذهن‌م شکل بگیرد،

پاسخش را مقابل چشمان‌م گذاشته‌ای ...

در همان جوانه‌ی تازه سر برآورده،

یا گیاه شاداب ِ دیروز و پژمرده‌ی امروز،

در همین نسیم خنک،

یا داغی ِ آفتاب ...

در تیک تیک ساعت،

یا آن زمان که ساعت بازمی‌ایستد ...

+ خدای نقطه! حجاب از چشمان‌م بردار تا آیه‌هایت را تماشا کنند و صدایت را ...

++ یک قطعه کاغذ، یک سیب گندیده، یک شکوفه بر سر چوب، تمامی این ها هم واقعیت هستند و هم پیام دارند و او را نشان می‌دهند، و در یک جریان پیچیده تو را صدا می‌زنند و با خود می‌برند ...        (کتاب صراط - استاد صفایی حایری)

+++ اگر کسی اهلیت داشته باشد یعنی طالب معرفت باشد، و در طلب ، جدیت وخلوص داشته باشد ، در ودیوار به اذن الله معلمش خواهد بود.  (آیت الله بهجت)

91

بسم الله الرّحمن الرّحیم

بچه که بودیم،

اگر دست به عروسک‌مان می‌زدند یا بستنی‌مان را گاز می‌زدند

جیغ و داد راه می‌انداختیم و معترض می‌شدیم؛

حالا روحمان را لگد می‌زدند، خراش می‌اندازند و مچاله‌اش می‌کنند

اما صدای‌مان درنمی‌آید،

حتی گاهی متوجه هم نمی‌شویم!

چه بیــــهـــــــــوده بزرگ شده‌ایم ...

+ بنشین و فکر کن چه چیزهایی در زندگی‌ات، دارند روحت را خراب می‌کنند ... کم نیستند!